Γκαμπόρ, Ντένις

(Dennis Gabor, Βουδαπέστη 1900 – 1979). Ούγγρος φυσικός επιστήμονας. Αποφοίτησε το 1924 από το πολυτεχνείο του Βερολίνου, από το οποίο έλαβε διδακτορικό τίτλο το 1927. Κατά τη διάρκεια της φοίτησής του παρακολουθούσε παράλληλα μαθήματα στη σχολή φυσικής του πανεπιστημίου του Βερολίνου, στο οποίο η φυσική είχε αγγίξει εκείνη την εποχή το απόγειό της, με την παρουσία σημαντικών επιστημόνων, όπως ήταν ο Άλμπερτ Αϊνστάιν και ο Μαξ Πλανκ. Παρά το γεγονός ότι σπούδαζε ηλεκτρολόγος μηχανικός, οι εργασίες του ήταν εστιασμένες στον τομέα της εφαρμοσμένης φυσικής. Η διδακτορική του διατριβή είχε θέμα την κατασκευή ενός από τους πρώτους ταλαντογράφους καθοδικών ακτίνων υψηλής ταχύτητας. Το 1927 άρχισε να εργάζεται για την εταιρία Siemens & Halske. Μία από τις πρώτες δημιουργίες του ήταν οι λάμπες υδραργύρου υψηλής πίεσης, οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν στη συνέχεια για τον φωτισμό των δρόμων. Σύμφωνα με τον ίδιο, αρχικά προσπαθούσε να κατασκευάσει λάμπες καδμίου, αλλά η αποτυχία τον οδήγησε σε αυτή τη σημαντική ανακάλυψη. Η άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία το 1933 τον ανάγκασε να εγκαταλείψει την Γερμανία και ύστερα από μία σύντομη παραμονή στην Ουγγαρία βρέθηκε στη Μεγάλη Βρετανία το 1934, όπου πραγματοποίησε εργαστηριακή έρευνα έως το 1948, με βασικά πειράματα στην ολογραφία. Την περίοδο 1950-53 συνέχισε τα πειράματά του, αλλά λόγω της αργής τεχνολογικής ανάπτυξης μόλις ύστερα από είκοσι χρόνια κατόρθωσε να πραγματοποιήσει την πρώτη επιτυχημένη ηλεκτρονική ολογραφία. Το 1949 εγκατέλειψε τον τομέα των επιχειρήσεων για να συνεχίσει το έργο του στο Αυτοκρατορικό Κολέγιο του Λονδίνου, στο οποίο ανακηρύχθηκε αργότερα καθηγητής στην έδρα της εφαρμοσμένης ηλεκτρονικής φυσικής. Στην έδρα παρέμεινε έως τη συνταξιοδότησή του, το 1967. Μεταξύ άλλων διακρίσεων, το 1971 του απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ φυσικής για τη συμβολή του στην ανάπτυξη της ολογραφικής μεθόδου.